Ik heb helaas het gevoel dat veel drogisten nog steeds teveel vanuit het verleden handelen en denken. En ik mag dat zeggen, want ik doe precies hetzelfde: ik ben bladenmaker in een tijdperk van social media. Dus laat ik even van wal steken met mijn verhaal.
Wat mij eigenlijk triggerde waren enkele losstaande realisaties, eigenlijk allemaal open deuren, die bij elkaar tot een verontrustende conclusie leiden.
De eerste realisatie is dat, na supermarkten, drogisterijen zo’n beetje de meestbezochte retail is. Drogisterijen zouden dus top of mind moeten zijn bij consumenten, maar waarom klagen we dan over winkels die leeglopen en klantentrouw die afneemt?
De tweede is dat pakweg een derde van alle tv-commercials gaat over producten die bij de drogisterij te koop zijn. Ook daar de vraag: in hoeverre triggert dat consumenten om naar de drogisterij te gaan? Of kiezen ze uiteindelijk toch voor de one-stop-shopping van een supermarkt?
Een volgende realisatie: als sinds jaren moet de consument zijn gezondheid zelf ter hand nemen. Toch is het idee van de drogist als jouw partner in zelfzorg niet doorgebroken. Zelfs niet als gevolg van de COVID-pandemie.
Nog een: het milieu, en daarna duurzaamheid, en daarbij aangehaakt de gezondheid van mens, natuur en milieu: dat zou van de drogist een lichtend baken in retail moeten maken. Toch?
Dit alles behoort een gouden tijd voor de drogisten in te luiden. Maar dat is duidelijk niet zo. Dus: wat schort eraan?
Sterker nog: ik zie al reclames waarin jonge dames aan hun mobieltje vragen het voor hen beste huidverzorgingsmiddel op het schap aan te wijzen. Hoe ga je dan nog je adviesfunctie inzetten?
Een initiatief als de Dag van de Drogist is een stap in de goede richting, zoals meer initiatieven – vaak achter de schermen – tot verbeteringen leiden. Maar u kunt het niet alleen aan de organisaties en instanties overlaten. U zult zelf een beweging moeten maken. En alleen als je uit je comfort zone komt, leidt dat tot verbeteringen.
We gedragen ons een beetje als NAVO in het kader van de Russische agressie in Oekraïne: we weten dat we meer moeten doen, we weten dat dat moment steeds dichterbij komt. En àls we in actie komen, dan denk ik ook dat we dat met een forse klap op tafel doen – tenzij we er te lang mee wachten.
Mag ik deze parallel bij u ter overweging laten?
