Ik heb gemerkt dat de coronatijd niet alleen leidt tot allerlei veranderingen. Het is ook een tijd van heilige huisjes. Die huisjes zijn de bunkers van de wetenschap, waar de zorgprofessie zich heden ten dage in verschuilt. Want zodra iemand vanuit zijn eigen professie iets zegt over de insufficiëntie van essentiële stoffen in relatie tot corona, schiet de rest van de zorghoogleraren in een stuip: ‘kom niet aan mijn vak!’ Hoeveel meters boek is er al niet volgeschreven om het gebruik van suppletie te bagatelliseren? Resveratrol, vitamine C, zink, K2, magnesium en andere mineralen zijn de revue gepasseerd en bijna allemaal afgeserveerd. Men wijst op het vermeende gebrek aan wetenschappelijk bewijs, maar tegelijkertijd is men er heilig van overtuigd dat we, als we een beetje gezond leven, genoeg van dat alles binnenkrijgen. En daarmee denkt men het concept van suppletie ook te hebben afgeserveerd.
Maar we komen wel degelijk allerlei stoffen tekort in ons lichaam, en vele onderzoeken wijzen daarop. En je hoeft geen geleerde te zijn om te begrijpen dat ouderen in verzorgingshuizen, die kampen met allerlei onderliggende problemen, dan al helemaal van bijna alles te weinig binnenkrijgen. Zelfs vitamine D wordt niet er standaard dagelijks verschaft.
Een cynische stem in mij vraagt zich af: wil men soms een status quo handhaven? Slechte gezondheid is ook business tenslotte: de pillenboeren varen er wel bij. Ik doe mijn best om niet naar die stem te luisteren. Ik luister liever naar die àndere stem in mij. Die weet dat de laatste maanden weerstand hèt topic was. Want veel van onze klanten zijn bewust met preventie bezig – niet alleen van zichzelf, maar ook van opa en oma. En die stem in mij zegt dat, heel misschien, door het coronavirus een mindset blijft bestaan voor verantwoorde suppletie. Toch heb ik daar een hard hoofd in, zolang als we er nog voor moeten vechten dat we zo iets simpels maar o zo belangrijks als vitamine D serieus gaan nemen. Want in de heilige huisjes blijft men liever curatief aanklooien: lekker veel opiaten, pammen, bloeddrukverlagers en statines voorschrijven. Want dat is veel lucratiever!
Intussen hebben wij drogisten de laatste maanden in de waan van de dag geleefd. Eindelijk mochten en moesten we weer eens ondernemen: initiatieven nemen, zoeken naar spullen. Een druk op de knop voor een bestelling bij de groothandel volstond niet meer. Dat is schrikken! En er is geld verdiend.
Maar er is ook nog iets als ‘post corona’. Veel te lang hebben we krampachtig gedaan. Niets zomaar uitgegeven. Onze winkels zien eruit als gatenkazen. En de interieurs waren eerst crèmekleurig, maar inmiddels vergeeld en oud.
DIT is het moment om daar iets aan te doen: de winkel vullen, een frisse prijscommunicatie, kleine of grote verbouwingen. Doe het nu, want als we ‘post corona’ weer in slaap vallen, dan is het snel gedaan. We weten dat als het erop aankomt, klanten ons weten te vinden. Laat dat ons sterken de branche weer gezond te maken. Schroom niet! Ga het doen! En schop daarbij ook uw éigen heilige huisjes omver!
